Sometimes I think I glimpse eternity
Door hem stegen we boven onszelf uit
Meer dan soms reikten we tot aan de hemel
Chantdante
De laatste groepsfoto 7 januari 2018
Samenkomst
Het was stil
dood stil
stilte stond er
de zon projecteerde
de roos van het raam
op het scherm.
Alleen de ruis
van de lucht
voor het lied
klonk in de stilte
wachtend om die stilte
te doorbreken.
Een zwaard ging
door mijn ziel
vuur dat nooit meer dooft
als alles duister is.
Ik had zo graag
mijn rug gekromd
de schouders pijn gedaan
hem naar zijn graf gesjouwd:
Wir setzen uns mit Tränen nieder.
Bodegraven 6 februari 2018
Matthijs Warnaar
Samen delend verder gaan
In 1965 kwam ik op 9 jarige leeftijd in Alphen a.d. Rijn wonen, zat er net als Dirk Jan op de da Costa school. Toen naar de Ichtusmulo/mavo. DJ zakte voor zijn eindexamen en we kwamen daardoor bij elkaar in de klas. Daar beginnen mijn eerste muzikale herinneringen met DJ. Wij kregen muziekles van Dirk van Vliet, ( in die tijd ook dirigent van het kinderkoor De Lenteklokjes, waarin ik ook een paar jaar heb meegezongen). Van deze man mocht Dirk Jan wel eens een muziekles invullen, ik zal nooit vergeten hoe hij de Bolero van Ravel op onvergetelijke wijze wist te vertolken! Op mijn eindexamenfeest kroop hij linea recta achter het orgel in de voorkamer en de toon was gezet! 7 jaar later werden wij plaatsgenoten in Bodegraven en waren het de kerkdiensten en later ook de deelnames aan Anthem en Passionen waarin wij weer elkaar ontmoetten. Ook aan enkele onvergetelijke koorreizen met Dirk Jan en Marianne hebben Piet en ik prachtige herinneringen. De laatste reis naar Israël / Jordanië (2016) was overweldigend mooi en indrukwekkend. Door het zingen beleef je alles zo anders! Tijdens deze reis, op de laatste zondag van het kerkelijk jaar, hadden we met elkaar, s avonds een bijzonder samenzijn, waarin Dirk Jan M L King aanhaalde met “I have a dream”. Wat kwam zijn overdenking binnen bij ons allen…
De muziek van Dirk Jan heeft voor velen blijdschap, dankbaarheid en ontroering gebracht. Dit zal het nog zijn en blijven zolang wij mogen leven. Samen delend verder gaan, met als groot voorrecht jou gekend te hebben en door jou gekend te zijn.
Nel Geerlof
Terug naar de bron
As tot as en stof tot stof
dat kan ik accepteren
want af is af en op is op
Ik moet dat respecteren
Maar dat dit liedje over is
lang voor het eindrefrein
dat het vandaag al zover is
zou niet zo moeten zijn
Oog om oog en tand om tand
dat hoef ik niet te leren
maar pijl en boog om hart en hand
is moeilijk te verteren
Want dat wat hij in alles was
en wat hij nog zou zijn
als hij gewoon hier bij ons was
was goedheid in het klein
Dat er iets doorgaat na de dood
dat wil ik wel geloven
maar mijn geloof is niet zo groot
Hij kon alleen beloven
Dat dat wat rafelt en ontbindt
gaat naar waar het begon
en waar het keer op keer begint
Dirk Jan mocht naar de bron
Maaike Warnaar
(Voorgedragen tijdens de dankdienst voor het leven van Dirk Jan,
6 februari 2018)
Papa
Ik wil graag met u terug naar afgelopen kerst. Papa lag in het Groene Hart ziekenhuis en probeerde daar z’n gedachten over zijn gevoel van gedragen voelen op papier te zetten. Dat viel hem niet mee, het was, zo zei hij, alsof aan allerlei fladderende gedachten een gewichtje gehangen werd. Dat gevoel heb ik nu ook.
Toch wil ik graag proberen om met wat woorden iets te zeggen, muzikaal gaat me wat minder af. Dat is toch jammer, dat we dat niet geheel konden delen, maar gelukkig hebben we de afgelopen jaren goede gesprekken gehad met een goed glas bier. 1 van de laatste gesprekken hadden we het erover dat je hoopt dat er een vonkje ontstoken wordt, dat je mensen bereikt, dat je je best probeert te doen, maar dat het maar afwachten is of dat ook gaat gebeuren.
Gelukkig heeft papa nog kunnen merken dat het vaak gelukt is om het vonkje te laten ontbranden. Al die mensen, al die bloemen, al die honderden brieven. Dirk Jan heeft verschil gemaakt. Door te musiceren, door gesprekken, door hulp te bieden. Onder andere in Bodegraven, in Mijdrecht, in Zwammerdam, in Sibiu Roemenië, in Rivne Oekraïne en in Pattan Pakistan.
Om het met 1 van de vele liedjes van papa te zeggen: In de greep van Christus’ liefde leef je anders, leef je méér vat het mooi samen. Zoveel gedaan, zo intensief. Zelf vond papa dan ook dat hij 124 jaar oud was. Het was in die jaren niet altijd even makkelijk. Een samengesteld gezin waar lang niet alles soepel verliep en waar papa niet altijd genoeg tijd en aandacht voor had. Misschien ben ik daarom ook des te meer blij dat de afgelopen tijd het gezin meer centraal stond. Maar voorop staat dat Dirk Jan in die 124 jaar voor veel mensen van blijvende betekenis geweest is. Iets waar ik trots op ben.
124 jaar, dus ook ruim 60 jaar met Marianne, ook de laatste jaren waarin het soms moeilijk was. Mindere periodes leken ook langer te duren. Marianne en papa zijn daar samen uit gekomen en ik ben Marianne dankbaar voor hoe ze papa daarbij heeft gesteund.
Toen papa ziek bleek ben ik gaan zoeken in mijn archief van 6 kratten. Ik vond een preek van hemzelf uit 1997 die hij me, waarschijnlijk op mijn verzoek, toegestuurd had en ik bewaard heb. Het was een dienst in het diaconessenziekenhuis en hij mocht als leek preken op de laatste zondag van het kerkelijk jaar, over de kortste Bijbeltekst (tenminste in de Statenvertaling): Jezus weende.
Het eerste deel van zijn preek gaat erover dat samen huilen ongelofelijk kan helpen om trieste dingen van het leven te doorleven. Om het leven te kunnen leven moeten mensen soms elkaars hand even vast houden, elkaar omarmen, knuffelen, samen lachen en samen huilen. Dat hebben we de laatste tijd ook veel gedaan. En in de preek zegt papa dat het belangrijk is dat er genoeg mensen in het ziekenhuis zijn die met mensen kunnen praten als ze iemand nodig hebben. En typerend voor Dirk Jan is dat hij in december de nodige gesprekken voerde toen hij zelf in het ziekenhuis lag. En die gesprekken gingen natuurlijk altijd wel ergens over.
In het laatste deel van de preek geeft papa aan hoe hij denkt over het teruggaan naar de bron. Daar valt heel veel en heel weinig over te zeggen. Maar ik denk dat, in ieder geval voor papa, de beste taal daarvoor de muziek was. Of juist de stilte van Taizé.
In datzelfde archief vond ik brieven die papa aan mij stuurde in 1988, terwijl ik bij oma Warnaar logeerde. Opa Warnaar, zijn vader, was net overleden en dat was een grote klap. In die brieven vertelde papa dat hij zijn vader erg miste en op plekken was waar hij met z’n vader geweest was en dat papa op die plekken dacht aan mooie herinneringen aan zijn vader. Op eenzelfde manier zullen we ongetwijfeld de komende tijd herinneringen hebben aan Dirk Jan.
Voor u zijn de plekken met herinneringen aan papa misschien een kroeg of de Gereformeerde Kerk in Bodegraven. Of is de herinnering geen plek, maar muziek: O Holy Night met kerst of de Mattheus in de lijdenstijd. Of is het de opkomst van de zon in de Sinaïwoestijn. Ik wens u allen veel mooie herinneringen toe en het is fijn dat we die, bijvoorbeeld via deze website, met elkaar kunnen delen.
Wouter Warnaar
(Ook voorgedragen tijdens de dankdienst voor het leven van Dirk Jan, 6 februari 2018)
Herinnering aan Dirk Jan
Onze laatste ontmoeting.
Op gezette tijden gaan Ingrid en ik vanaf onze Franse stek op de terugweg naar Nederland even langs Taizé. Zo ook augustus 2017.
Tussen de misschien wel een paar duizend jongelui zagen wij een bekend hoofd boven de groepen uitsteken. Dirk Jan als begeleider van een tiental jonge mensen was op weg naar de eetlocatie.
De ontmoeting was hartverwarmend.
We kenden Dirk Jan al van het stemmenorkest waar Ingrid in meezong. Ook waren we beiden reisgenotenop de 1e Israëlreis.
Tijdens de maaltijd hadden DJ en ik even een tete á tete waarin wij ons gevoel deelden m.b.t. Taizé. Het was zielverbindend om te ervaren dat zonder veel woorden, de diepe emotie van de Taizé-ervaring werd gedeeld en beleefd.
Voor de dienst hebben we elkaar nog een knuffel gegeven, niet wetende dat dit de eerste en de laatste was.
Dirk en Ingrid
Muziek
Muziek stond centraal in het leven van Dirk Jan en dat heb ik gelukkig ook mogen voelen. Zo zal hij in mijn herinnering blijven.
Evelien
Dirk Jan, een mensenmens
Wat is mijn herinnering aan Dirk Jan? Ik heb Dirk Jan leren kennen als een lief persoon. Lief in de zin van: begripvol, liefde naar anderen, luisterend oor, wel een eigen mening maar delen in de wil van een ander, sociaal zover zelfs dat hij zichzelf wegcijferde, liefde voor de muziek, iets wat zeker een inspiratiebron was voor Dirk Jan, geloof aan ieder, geloof voor wat er speelde in de wereld en er wat aan doen, maar ook ondernemer, wetende wat hij wilde, druk opleggen aan anderen, maar alleen als die anderen er sterk uit zouden komen – dus de sociale kant. Dirk Jan was een mensenmens.
Ik ben dankbaar dat ik Dirk Jan heb mogen ontmoeten en om met Dirk Jan te mogen samenwerken en wens de nabestaanden veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Leo Dijkmans
Een schoolvriendschap die bleef
Als je op de lagere school (nu basisschool) zit heb je meestal wel vriendjes. Vaak raken die vriendjes na de schoolperiode uit het zicht maar bij de vriendschap met Dirk Jan is dat gelukkig niet gebeurd. Ik moest glimlachen toen ik in de stukjes van Lia en Ab las hoe Dirk Jan als schooljongen vanaf het schuurdak bij het ouderlijk huis de buurt vermaakte met z’n zelfgebouwde instrument. Dat bestond uit een verzameling van glazen potten en flessen (gevuld met verschillende hoeveelheden water) waaruit hij prachtige wijsjes toverde. Soms zaten er twee jongetjes op het dak. Die andere jongen was ik. Ik weet nog precies hoe we naar boven gingen. Eerst klom je op een hek dat toegang gaf tot de tuin. Als je op dat hek balanceerde greep je een buis die daarboven hing en daaraan trok je je op. Eenmaal op je knieën op die buis was de laatste meter naar het dak een koud kunstje. Dirk Jan noemde zíjn creatie de ‘flessofoon’ en ook voor het bespelen bedacht hij een nieuw woord: ‘tjingelen’. Als hij bezig was zat ik dus vaak naast hem en zag in de buurt ramen en deuren opengaan: veel buren vonden het prachtig!
In het postludium van zijn boek “Zijn passie, jouw passie” vertelt Dirk Jan wanneer hij de Mattheüs passie voor het eerst zag en hoorde. Als jochie van een jaar of tien en samen met een schoolvriendje. Na het bovenstaande zal het geen verrassing zijn: dat schoolvriendje was ik. Broer Wim kwam ook mee en ik weet nog hoe verbaasd ik was om beide jongens helemaal te zien opgaan in hetgeen ze zagen en hoorden. Ik vond er namelijk, zoals zoveel kinderen van die leeftijd, geen bal aan. De liefde voor Bach en vooral zijn Mattheüs passie kwam bij mij veel later en bereikte een hoogtepunt op 20 maart 2010 toen ik, vergezeld van mijn vader (87), de uitvoering in de Ontmoetingskerk in Bodegaven mocht bijwonen. Die uitvoering, gedirigeerd door Dirk Jan, raakte me tot op het bot en ik had één van de mooiste avonden van m’n leven. Na de uitvoering, op weg naar huis, liepen wij langs de bijzalen van de kerk en ik vroeg m’n vader even te wachten, waarna ik naar binnen glipte. Wellicht zag ik Dirk Jan nog even en kon hem bedanken voor de prachtige avond. Dat lukte bij toeval waarbij ik hem vertelde dat mijn vader er ook was. ‘Wat?’ riep Dirk Jan, ‘die heb ik al meer dan 40 jaar niet gezien!’ En hij rende naar buiten om hem de hand te schudden. Zodat de naar huis gaande mensen (het publiek) tot hun stomme verbazing de dirigent van de avond over straat zagen snellen om een oudere man heel hartelijk te begroeten. Dat was Dirk Jan ten voeten uit: spontaan, hartelijk en met een warme belangstelling voor iedereen.
In de periode ‘verliefd, verloofd, getrouwd, kinderen’ verwateren veel vriendschappen vaak een beetje. Zo ook mijn vriendschap met Dirk Jan. We hebben elkaar een aantal jaren niet gezien. Maar gelukkig zijn op een gegeven moment de banden met Marianne en Dirk Jan weer aangehaald. Hoewel we elkaar niet heel vaak zagen, zo’n 3 of 4 x per jaar, was elke ontmoeting weer bijzonder. Enkele jaren geleden verbleef ik (inmiddels weduwnaar) op een vakantieadres in het oosten van het land. Dirk Jan kreeg kwam dit op de een of andere manier te weten en hij heeft me daar spontaan een dagje opgezocht. Een dagje optrekken met Dirk Jan. Gewoon samen praten en vooral veel lachen. Iedereen die hem heeft gekend weet het dan: dat vergeet je je hele leven niet meer.
Ik zal deze geweldige en unieke vriend ontzettend gaan missen.
Hans Verduyn
Oude herinneringen
Met Dirk Jan een paar jaar terug nog oude herinneringen opgehaald. Samen achter het orgel bij de paasviering op de ULO. Toen al zat het er goed bij hem in. En niet alleen de schoolbanken, maar ook de kerkbank hebben we lange tijd gedeeld in de kerk in Alphen aan den Rijn. Goede herinneringen.
Cock Grandia