Ons laatste samenspel.
Dat was wel heel bijzonder. Het is maandag 27 november als Dirk Jan een mailtje stuurt. “Hoi Wim, Op het orgelrooster van Mijdrecht sta jij als organist op 3 december. In Marianne’s agenda staat dat ik moet spelen. In mijn agenda staat een onduidelijke aantekening……. Wat heb jij staan. Hoor graag.” Nu ik dit zo opschrijf bedenk ik me weer: “Ons laatste samenspel”. En toch wil ik dit delen.
Zondag 3 december, de geboortedag van onze moeder, eerste advent, we mogen weer samen spelen, tot eer van de Eeuwige, die ook voor onze moeder en vader heel belangrijk is geweest. Van 27 november tot 2 december is er heel wat heen en weer gemaild over de invulling van deze Eredienst. Muziek bij en over Jesaja 40, Lied 442 en “Nooit kan’t geloof”. Deze eerste Advent moest een aan de Eeuwige eervolle invulling krijgen. Voorafgaande aan de dienst hebben we Lied 442 gespeeld in die mooie bewerking van Dirk Jan. We hebben dat lied ook gezongen zoals we dat vroeger ook wel hebben gedaan, in 2 toonsoorten. Tijdens de Avondwake op 5 februari mocht ik het nog eens vertolken, maar toen alleen op orgel. Heel bijzonder was de lezing uit Jesaja 40. Het “Troost, troost mijn volk”. Woorden die ook staan op de grafsteen van onze vader en moeder. En dat op moeders geboortedag. Deze woorden hebben we mogen ondersteunen met de muziek van ‘Comfort ye” uit Händels Messiah, in een bewerking van Dirk Jan, voor orgel en piano. Het laatste gezongen lied in deze dienst eindigt met de woorden: “Gods woord houdt stand in eeuwigheid”. Met deze zekerheid mochten we na de dienst dat bekende lied spelen: “Nooit kan’t geloof te veel verwachten”. Met dat prachtige einde: “Daar is de vreemdelingschap vergeten en wij, wij zijn in het vaderland”. Uiteraard in G en As. Dat was ons slot, zo mochten we het samen afsluiten. Niet wetend hoe het zou zijn in de week daarna. We dachten in de week voorafgaande aan de eredienst, weer samen spelen, ook toevallig. Achteraf mag ik zeggen, er geschiedt niets bij geval. Zeker dit niet. Onze laatste samenspeeldienst, op moeders geboortedag, met Jesaja 40 en “Nooit kan’t geloof”. Van dit samenspel kan ik alleen maar vertellen wat er gebeurd is. Hoe het op dat moment voor ons beide voelde is niet te vertellen. Het op deze wijze weer samen mogen spelen. Het was mooi. En terugkijkend, nog veel mooier. Samenspel met een broer en pianist die met hart en ziel wist wat hij deed, en het samenspelen perfect aanvoelde.
“Als eens mijn eigen adem stokt, dan draagt mij uw muziek”
Om nooit te vergeten: “Ons laatste samenspel”.
Broer Wim
