Fijne samenwerking

Ik heb fijne herindelingen aan de samenwerking met Dirk Jan.

Samen gaven we vorm aan kerst en paasvieringen van het Veenlanden college.

Ik vanuit mijn rol als docent drama.

Met z”n vieren begonnen we vanuit een idee en maakten dan een presentatie.

Het was altijd mooi hoe vorm en inhoud de boodschap overbrachten.

Ik denk daar met een heel fijn gevoel aan terug.

Hoe Dirk Jan met een idee kwam en openstond voor ideeën van anderen. Hoe waardevol de boodschap was.

Hoe inspirerend en respectvol hij was.

Mariët Trouwborst 

Lieve pap

Lieve pap,

Ik doe dit voor mezelf, waarschijnlijk niemand die dit leest.

Ik mis je ook al kende ik je niet.

We dachten verschillend en toch ook weer niet.

Ik ontmoet je niet meer, althans niet hier op aarde.

Ik kan geen ongemakkelijke gesprekken meer met je hebben.

Je aankijken en zien dat je met je hoofd ergens anders zit.

Ik kan dingen niet meer anders doen. Die tijd is geweest.

Ik mis je.

En voor een ieder die hier wat aan heeft:

Tijd heelt geen wonden / Tijd leert je leven met verdriet en wachten zeer geduldig tot je weer schoonheid ziet / En tot de tederste herinneringen zo diep vertakt zijn in je ziel dat ze de zere plekken kunnen overgroeien.

Femke

Een bevlogen talent

Ik heb met Dirk Jan een aantal jaren mogen samenwerken bij Staffhorst in Utrecht. Ik herinner mij de vele gesprekken en discussies die wij hadden over (met name) het geloof. We hebben elkaar, ondanks wederzijds respect, niet kunnen overtuigen van zijn gelijk.

Spijtig te horen dat hij er niet meer is.

Vriendelijke groet aan de lezers,

Paul Schols

Een jaar verder…

en de tijd

– de tijd

ze vliegt

terwijl ik

stil wil staan

zonder vleugels

haar niet

bijhouden kan

want de tijd

– de tijd

ze neemt jou

van mij af

bang dat

haar vlucht

mij laat vergeten

wie jij was

maar de tijd

– de tijd

toch voert ze

me mee

voel hoe vleugels

langzaam groeien

juist als ik

denk aan jou

dank de tijd

– de tijd

wiegend op haar

eeuwige stroom

vlieg ik eens

jou tegemoet

op weg naar

de overkant

Moniek van Dam

Taizé

Ik mocht Dirk Jan ontmoeten in de zomer van 2016 in Taizé (Fr).

Hij liet een enorm positieve indruk op mij na. Na thuiskomst zond hij alle leden van onze gespreksgroep een exemplaar van zijn boek over de Matteüs passion.

Ik zal hem voor altijd in mijn gedachten houden.

Rust zacht, lieve Dirk Jan

Bea Peys

Blijvend

wat blijft

is wat

je gaf

aan ieder

van ons

een stukje

van jou

zolang wij

elkaar zoeken

en vinden

ben jij

dichtbij

in en door

jou verbonden

weten

we ons

compleet

vormen

al die stukjes

een springlevend

geheel

Moniek van Dam

The Credence Singers

Als ik aan Dirk Jan denk, zie ik een bevlogen, muzikale man voor me. Lang haar, een beetje wild en echt! Wat hij zei, speelde, zong was echt. Ik herinner me een lied na het overlijden van een vader van een koorlid: als de nacht stil om je heen is en je voelt je kil en koud… Hier denk nog vaak aan terug. Het greep me toen al erg aan. Ik wens de troost die uit dat lied komt, nu ook tot troost voor Marianne en de kinderen mag gelden. Bij het beluisteren van zijn cd’s  (o.a. U heb ik nodig) komt zijn integriteit en beleven van de tekst steeds naar boven. Ik geniet er altijd weer van.

Margriet Gerrits

Deze hoort er ook nog bij

Dirk Jan en ik hebben over de komende woorden met elkaar gesproken en ze zijn voor ieder die hem mist.

Zie steeds van verre in een stralend licht
Vriendelijke ogen op mij gericht
Wenkende handen, glimlach zo blij
Van alle geliefde wachtend op mij

Zie hoe verlangend de ogen steeds gaan
over de stroom der Doodsjordaan
Stilletjes wacht jij in alle rust
Tot ook wij naderen de kust
van een Heerlijk land heel zonnig en rein
Daar waar geen verdriet op pijn meer zal zijn

Vriendelijke gestalte zwevend in het licht
Houden de ogen op ons gericht
Wachtend op het laatst bazuingeschal
Dat alle geliefde weer verenigen zal

Harry

Ons laatste samenspel

Ons laatste samenspel.

Dat was wel heel bijzonder. Het is maandag 27 november als Dirk Jan een mailtje stuurt. “Hoi Wim, Op het orgelrooster van Mijdrecht sta jij als organist op 3 december. In Marianne’s agenda staat dat ik moet spelen. In mijn agenda staat een onduidelijke aantekening……. Wat heb jij staan. Hoor graag.” Nu ik dit zo opschrijf bedenk ik me weer: “Ons laatste samenspel”. En toch wil ik dit delen.

Zondag 3 december, de geboortedag van onze moeder, eerste advent, we mogen weer samen spelen, tot eer van de Eeuwige, die ook voor onze moeder en vader heel belangrijk is geweest. Van 27 november tot 2 december is er heel wat heen en weer gemaild over de invulling van deze Eredienst. Muziek bij en over Jesaja 40, Lied 442 en “Nooit kan’t geloof”. Deze eerste Advent moest een aan de Eeuwige eervolle invulling krijgen. Voorafgaande aan de dienst hebben we Lied 442 gespeeld in die mooie bewerking van Dirk Jan. We hebben dat lied ook gezongen zoals we dat vroeger ook wel hebben gedaan, in 2 toonsoorten. Tijdens de Avondwake op 5 februari mocht ik het nog eens vertolken, maar toen alleen op orgel. Heel bijzonder was de lezing uit Jesaja 40. Het “Troost, troost mijn volk”. Woorden die ook staan op de grafsteen van onze vader en moeder. En dat op moeders geboortedag. Deze woorden hebben we mogen ondersteunen met de muziek van ‘Comfort ye” uit Händels Messiah, in een bewerking van Dirk Jan, voor orgel en piano. Het laatste gezongen lied in deze dienst eindigt met de woorden: “Gods woord houdt stand in eeuwigheid”. Met deze zekerheid mochten we na de dienst dat bekende lied spelen: “Nooit kan’t geloof te veel verwachten”. Met dat prachtige einde: “Daar is de vreemdelingschap vergeten en wij, wij zijn in het vaderland”. Uiteraard in G en As. Dat was ons slot, zo mochten we het samen afsluiten. Niet wetend hoe het zou zijn in de week daarna. We dachten in de week voorafgaande aan de eredienst, weer samen spelen, ook toevallig. Achteraf mag ik zeggen, er geschiedt niets bij geval. Zeker dit niet. Onze laatste samenspeeldienst, op moeders geboortedag, met Jesaja 40 en “Nooit kan’t geloof”. Van dit samenspel kan ik alleen maar vertellen wat er gebeurd is. Hoe het op dat moment voor ons beide voelde is niet te vertellen. Het op deze wijze weer samen mogen spelen. Het was mooi. En terugkijkend, nog veel mooier. Samenspel met een broer en pianist die met hart en ziel wist wat hij deed, en het samenspelen perfect aanvoelde.

“Als eens mijn eigen adem stokt, dan draagt mij uw muziek”

Om nooit te vergeten: “Ons laatste samenspel”.

Broer Wim