Het grootste deel van ons fotojaarboek 2017 was op 10 december, de dag waarop wij het schokkende bericht over Dirk Jan kregen, al af. Bij de maand mei waren de foto’s geplaatst van ons jaarlijkse (vaak hemelvaart)weekend met Marianne en Dirk Jan met de woorden: “traditiegetrouw komen Marianne en Dirk Jan bij ons in Zoutelande en genieten we weer van zon, zee en het goede leven!” Zoals altijd, vrolijke foto’s van ons vieren: op het water, op de fiets, wandelend op het strand, op een terras, bij het eten, met een goed glas wijn.
We hadden geen enkel vermoeden…
Ook al lag de frequentie van onze ontmoetingen niet altijd even hoog, de kwaliteit van deze weekenden waren door de jaren heen een kostbaar hoogtepunt in onze vriendschap en dat maakte het gebrek aan gezamenlijke tijd meer dan goed. Nooit raakten we uitgepraat. Het kon over van alles gaan, maar vooral de kerk en de wereld hadden gewoonlijk de volle aandacht. We genoten van de gesprekken en namen na enkele dagen altijd voldaan afscheid met de montere conclusie dat we de problemen ook in deze dagen weer nét niet hadden opgelost.
Zo zal het niet meer gaan…
Wat hebben we een lange geschiedenis met zowel Marianne als Dirk Jan.
Wat een waardevolle vriendschap!
Wat hebben wij, allebei op onze eigen manier, altijd genoten van de muziek van Dirk Jan.
Wat hebben we genoten van zijn spiritualiteit, zijn sprankelende geest en zijn betrokken belangstelling voor alles en iedereen.
Een mens die al zijn talenten inzette en zovelen wist te raken.
Ook een eigenzinnig mens met sterke overtuigingen.
Een bijzonder mens…
Een dierbare vriend…
Wat zullen we hem missen!
Els en Ton