In 2014 maakte ik met Lianne het 40-dagentijdboekje, daarin verzamelde we zoveel mogelijk werk van onze eigen gemeente. Dus ook een verzoekje aan Dirk Jan, ‘wat kunnen we voor de stille week vermelden en wil je nog wat bij de Songs of Praise hebben, een lied of zo’. Het thema was ‘stilte’, niet echt muzikaal. Meteen kreeg ik een enthousiaste reactie, hij wilde wel wat schrijven en hoeveel woorden mochten het zijn. Met het onderstaande stuk gaf hij ons vulling voor twee pagina’s, wij blij. Wat hij niet wist, was dat deze woorden mij persoonlijk veel troost gaven. Begin 2014 was voor mij een moeilijke tijd vol onzekerheid over de toekomst. Dat ik dit nu als herinnering kan schrijven, leek toen niet denkbaar. Ik hoop dat de woorden die hij ons gaf, op deze plaats ook weer veel troost aan andere geven.
Dirk Jan, hoe en wanneer weet alleen God, maar we zien elkaar terug, daarginds net om de hoek.
Thea
Nog even, en…………
daar is ‘ie dan: de Koning.
Weliswaar op een ezel, maar toch…..
Er wordt gezongen, met palmtakken gezwaaid. Nu gaat het gebeuren!
Maar nog geen week later is ‘ie dood.
Vervlogen illusie?
Vanavond, bij Songs of Praise, gaan we er samen van zingen.
Van het lijden en de pijn, van de vreugde en van hoop, van nacht en vergezicht. Uitbundig en smekend, met het oog op die Koning op de ezel, die ‘Rechter in het Licht verheven’, om te spreken met de woorden van lied 1008. Een Londense dominee, Henry Scott Holland, schreef die tekst en verwoordde waar we allemaal op hopen:
Houdt wat Gij hebt ondernomen
Klief het duister met uw zwaard
Kroon de menselijke dromen
Met uw koninkrijk op aard
Laat de vrede eindlijk komen
Die uw hart voor ons bewaart
Maar velen kennen de naam van Henry Scott Holland vanwege een fragment uit een preek van hem, gehouden in 1910, kort na het overlijden van de engelse vorst Edward VII. Hij verbaasde zich over de tegenstrijdigheid tussen de angst voor de dood en het geloof in het eeuwig leven. En dat bracht hem tot het schrijven van deze tekst:
De dood betekent helemaal niets.
Ik ben alleen in de naburige kamer gegaan.
Ik ben immers mezelf nog en jij bent jezelf.
Wat wij voor elkaar waren,
dat zijn wij nog steeds.
Noem mij bij mijn oude, gewone naam.
Spreek met me op de gemakkelijke manier,
die jij altijd gebruikte…
Gebruik alsjeblieft geen andere toon…
Gebruik geen geforceerde houding van plechtigheid of verdriet,
lach zoals we altijd lachten,
om de kleine grappen waar we samen van genoten.
Bid, glimlach, denk aan mij, bid voor mij…
Laat mijn naam altijd de bekende naam zijn
die hij altijd was.
Laat mijn naam gesproken worden zonder moeite,
zonder zelfs een glimp van schaduw er in.
Het Leven betekent immers alles dat het ooit betekend heeft –
het is hetzelfde, en blijft onveranderd!
Er is ononderbroken continuïteit.
Waarom moet ik uit jouw gedachten zijn,
alleen omdat jij mij niet meer kan zien?
Ik wacht op jou…
Ergens heel dichtbij….
Daarginds, net om de hoek.
Alles is goed……
Dirk Jan