en de tijd
– de tijd
ze vliegt
terwijl ik
stil wil staan
zonder vleugels
haar niet
bijhouden kan
want de tijd
– de tijd
ze neemt jou
van mij af
bang dat
haar vlucht
mij laat vergeten
wie jij was
maar de tijd
– de tijd
toch voert ze
me mee
voel hoe vleugels
langzaam groeien
juist als ik
denk aan jou
dank de tijd
– de tijd
wiegend op haar
eeuwige stroom
vlieg ik eens
jou tegemoet
op weg naar
de overkant
Moniek van Dam
wat blijft
is wat
je gaf
aan ieder
van ons
een stukje
van jou
zolang wij
elkaar zoeken
en vinden
ben jij
dichtbij
in en door
jou verbonden
weten
we ons
compleet
vormen
al die stukjes
een springlevend
geheel
Moniek van Dam
de Bron
vond het tijd
het
Levende Water
riep je terug
naar waar
je ooit begon
rust nu maar
laaf je zere lijf
aan het eeuwig
stromende Water
sla eindelijk
de maat der engelen
met de grote Bach
in jouw Vaderstad
geen begin
noch einde
voelend
weet ik ons
in warmte en liefde
voor altijd verbonden
in Hem
Moniek van Dam
hij verstaat
de kunst
om gehuld
in zwart
de wereld
kleur
te geven
Moniek van Dam
