Het was stil
dood stil
stilte stond er
de zon projecteerde
de roos van het raam
op het scherm.
Alleen de ruis
van de lucht
voor het lied
klonk in de stilte
wachtend om die stilte
te doorbreken.
Een zwaard ging
door mijn ziel
vuur dat nooit meer dooft
als alles duister is.
Ik had zo graag
mijn rug gekromd
de schouders pijn gedaan
hem naar zijn graf gesjouwd:
Wir setzen uns mit Tränen nieder.
Bodegraven 6 februari 2018
Matthijs Warnaar