De eerste foto van Dirk Jan en mij samen is gemaakt rond 1963. Hij een jaar of 8, en ik een jaar of 3. We zitten in de tuin van ons huis aan de Koninginneweg 54 (later 254) in Bodegraven/Boreft. Ik heb een eigen tafeltje en stoeltje, en een kinderserviesje. Ik schenk ‘thee’ voor hem in en hij lacht zijn gulle, brede lach en heeft kuiltjes in zijn wangen.
In de jaren ’70 werd op zaterdagavond ‘Spel zonder Grenzen’ op televisie uitgezonden, waaraan Alphen aan den Rijn meedeed. Als op zaterdagmiddag bij ons thuis de telefoon ging, wisten we het al: Dirk Jan. “Tante Henny, mag ik vanavond Spel zonder Grenzen komen kijken?” Hij was altijd welkom!
Soms zagen we elkaar lange tijd niet, dan weer een aantal keren achter elkaar. Maar het was altijd goed. Altijd een hand omhoog, een dikke knipoog, een knuffel, een: “we moeten snel weer eens afspreken”, of gewoon: “haa, Jook!”.
In het voorjaar van 2012 organiseerden we met een aantal neven en nichten een ‘Warnaar-Meeting’. Al pratende kwam het idee om tante Henny door Dirk Jan te laten interviewen en dit op film vast te leggen. Samen met Matthijs en Wim probeerden we haar zoveel mogelijk herinneringen te laten vertellen. Helaas liet haar geheugen haar toen al behoorlijk in de steek. Toch is het een prachtig document geworden, waar ik Dirk Jan enorm dankbaar voor ben! Weer stonden we samen op de foto: kijkend naar deze film.
Dirk Jan speelde orgel toen ik in 1982 trouwde, en in september 2012 vroeg ik hem opnieuw om te spelen; ditmaal in de rouwdienst van zijn tante Henny. Hij deed het graag, hij deed het met liefde. Het bracht hem ook even terug naar de rouwdienst van zijn pa, waarin hij niet mocht spelen. Hij speelde ook voor hem.
Ook al was Dirk Jan als organist minder vaak in de Ontmoetingskerk dan een aantal jaar geleden, we zagen elkaar daar met regelmaat. Ik zit graag ‘boven’, en als ik langsloop is er altijd weer de knipoog, de hand of de groet. En heel af en toe even bijpraten op het bankje.
De laatste keer dat ik hem daar zag was de laatste zondag van november. Een korte groet. Misschien wel de laatste…. ik ga hem missen.
Joke Stapper-Jolink