In 2010 verruilde ik het rustige Friesland voor de Randstad. Voor meer avontuur, de eerste echte baan en vooral liefde.
Ik liet veel achter, maar kreeg er ook een hoop voor terug. Maar voor de kerk gold eigenlijk het tegenovergestelde (al liet ik daar vrijwel niks achter). Ik hield me daar in Friesland niet heel erg mee bezig. Dan is de kerk in Mijdrecht binnenstappen een verademing geweest en heeft het me veel mooie dingen gebracht.
De eerste ontmoeting met DJ was dan ook – denk ik – in de zin van “ik ben de vriend van Gwen”. Ik zou absoluut niet meer weten hoe die ontmoeting nou precies verlopen is, maar ik kan me zo voorstellen dat na afloop van de dienst zich pakweg 10 mensen om de in het zwart geklede pianist/ organist hebben verzameld omdat ze allemaal wat kwijt wilden aan hem, wat wilden vragen, wat wilden weten… vul maar in. Maar een nummertje trekken was meer regel dan uitzondering. We schudden elkaar een hand en een vriendelijk, hartelijke stem zegt: “Oh, wat leuk! Welkom!”
En zo gingen we bijna elke zondag naar de kerk. De familie K. en vriendje JT. En ik leerde steeds wat meer mensen kennen, en eigenlijk altijd wel even kort met DJ praten over van alles en nog wat, zoals Taizé en de te spelen musical…
Backpacker heette de musical, een kerkproductie opgezet door DJ en een aantal kerkleden. Een musical over een meisje die op zoek is naar de zin van het leven: “Waar doe ik het allemaal voor…”. Over een meisje, Christa, die soep uitdeelt aan minderbedeelden en Luuk tegen het lijf is gelopen in het uitgaansleven. Luuk is een journalist die Christa heeft vertelt over Sint Christoffel, dat als inspiratiebron moet dienen voor haar zoektocht naar geluk, zin, God. Hij schrijft over haar en helpt haar in de verdere zoektocht. Ik heb de eer gehad om in deze musical mee te mogen doen en de rol van Luuk te spelen. Een ontzettend gave ervaring om het stuk meerdere keren op te mogen voeren en vorm te geven samen met alle andere betrokkenen.
En tijdens alle voorbereidingen voor de musical, ben ik – net als andere jongeren van de kerk en onder andere Laura en DJ – meegegaan naar Taizé. Een ideaal moment om andere jongeren te leren kennen, Taizé te ervaren (want je moet het ervaren) en mijn medereizigers te leren kennen. Onder die reizigers was ook DJ. Hij huurde een busje en gebruikte zijn eigen groene Kangoo (later de Mercedes) om alle bagage mee te kunnen nemen. Met z’n allen richting Frankrijk, naar Taizé, slapen in een tent (voor mij een vrij unieke belevenis met 0 kampeerervaring), drie diensten per dag, sober eten, duizenden jongeren. Maar vooral ook…(veel) goede en fijne gesprekken. Met een heleboel mensen. Taizé heb ik drie keer bezocht, met kapitein DJ aan het roer die alles regelde, maar vooral kapitein DJ als medereiziger.
Eigenlijk ken ik DJ alleen van de kerk. Van de musical, Taizé en JO waarin ik af en toe aanhaakte en als vader van Femke.
Maar wat me altijd zal bijblijven is dat DJ eigenlijk voor mij een beetje Luuk is geweest: Hij is een inspiratiebron geweest. Na de musical heb ik het toneelspelen opgezocht en ben ik lid geworden van de inmiddels gestopte toneelvereniging OKK waarin ik plezier vond in toneel. Hij zette aan tot denken over geloof, liefde, het leven, muziek waarmee hij ook mijn hart wist te raken en zonder dat hij dat wist (denk ik) ook mij hielp in mijn persoonlijke zoektocht(en).
Ik zal niet vergeten dat DJ een reisgenoot is geweest in mijn leven en ik ben dankbaar dat ik in hem iemand heb leren kennen die voor iedereen oog heeft (ondanks alle drukte), niet hoort maar luistert naar je verhaal, hoop geeft, inspireert en motiveert. Ik heb diep respect voor de kracht waarmee hij zijn eigen eindbestemming van de reis accepteert. Een man die met een ontzettend mooi en goed gevoel voor humor mij en anderen heeft weten te raken met zijn woorden en muziek.
Dirk Jan, voor mij een beetje Luuk, een medereiziger, held.
Jan Thomas