Voor mij was Dirk Jan jaren ‘die man in het zwart’ die zo ontroerend en mooi speelde op zondag in Mijdrecht. Totdat mijn moeder aan kwam met de violen van mijn vader die al bijna 20 jaar daarvoor was overleden. Of ik daar iets mee kon? Nee, ik niet, maar Dirk Jan vast wel! En Dirk Jan vond er mooie bestemmingen voor en zo ontstond het contact dat uiteindelijk resulteerde in het meegaan op de twee laatste reizen van hem en Marianne. En daar hebben we hem leren kennen als een man die behalve muziek kan maken en reisleider spelen, ook iemand is die een oprechte interesse heeft in mensen met al hun verschillende facetten. Als we in de bus zaten, maakte hij steevast een rondje in de bus om met zijn medereizigers te praten en daar nam hij dan ook de tijd voor tot hij weer weggeroepen werd of naar de volgende in de bus ging. En als je dan iets vertelde, was vaak zijn reactie: “wat mooi man!” Die oprechte interesse en liefde voor andere mensen, zonder vooroordelen of vooringenomenheid, maakt hem uniek. Hij is ons heel erg dierbaar geworden en dat : “mooi man” zal ons altijd bij blijven.
Erna ter Wee