Ik ben dankbaar voor de mooie jaren die we onder Dirk Jan’s leiding beleefd hebben met het Stemmenorkest. Een zeer gemeleerde groep vrouwen – in mijn ogen uitzonderlijk voor Bodegraven – zong onder zijn inspirerende leiding klassieke muziek zonder woorden, op la en op noe. Het nam ons mee naar de Tweede Wereldoorlog die zich uitbreidde naar Indonesië. Vrouwen in het concentratiekamp zongen met elkaar de op papiertjes gekrabbelde melodieën en overleefden zo het Japanse vrouwenkamp: Song of survival. Het concert in de Bonifatiuskerk zal ik niet gauw vergeten, Helen Colijn was ook aanwezig. En het kerstconcert in het Concertgebouw. Dirk Jan maakte van ons een bijzonder koor.
Christien