Als je op de lagere school (nu basisschool) zit heb je meestal wel vriendjes. Vaak raken die vriendjes na de schoolperiode uit het zicht maar bij de vriendschap met Dirk Jan is dat gelukkig niet gebeurd. Ik moest glimlachen toen ik in de stukjes van Lia en Ab las hoe Dirk Jan als schooljongen vanaf het schuurdak bij het ouderlijk huis de buurt vermaakte met z’n zelfgebouwde instrument. Dat bestond uit een verzameling van glazen potten en flessen (gevuld met verschillende hoeveelheden water) waaruit hij prachtige wijsjes toverde. Soms zaten er twee jongetjes op het dak. Die andere jongen was ik. Ik weet nog precies hoe we naar boven gingen. Eerst klom je op een hek dat toegang gaf tot de tuin. Als je op dat hek balanceerde greep je een buis die daarboven hing en daaraan trok je je op. Eenmaal op je knieën op die buis was de laatste meter naar het dak een koud kunstje. Dirk Jan noemde zíjn creatie de ‘flessofoon’ en ook voor het bespelen bedacht hij een nieuw woord: ‘tjingelen’. Als hij bezig was zat ik dus vaak naast hem en zag in de buurt ramen en deuren opengaan: veel buren vonden het prachtig!
In het postludium van zijn boek “Zijn passie, jouw passie” vertelt Dirk Jan wanneer hij de Mattheüs passie voor het eerst zag en hoorde. Als jochie van een jaar of tien en samen met een schoolvriendje. Na het bovenstaande zal het geen verrassing zijn: dat schoolvriendje was ik. Broer Wim kwam ook mee en ik weet nog hoe verbaasd ik was om beide jongens helemaal te zien opgaan in hetgeen ze zagen en hoorden. Ik vond er namelijk, zoals zoveel kinderen van die leeftijd, geen bal aan. De liefde voor Bach en vooral zijn Mattheüs passie kwam bij mij veel later en bereikte een hoogtepunt op 20 maart 2010 toen ik, vergezeld van mijn vader (87), de uitvoering in de Ontmoetingskerk in Bodegaven mocht bijwonen. Die uitvoering, gedirigeerd door Dirk Jan, raakte me tot op het bot en ik had één van de mooiste avonden van m’n leven. Na de uitvoering, op weg naar huis, liepen wij langs de bijzalen van de kerk en ik vroeg m’n vader even te wachten, waarna ik naar binnen glipte. Wellicht zag ik Dirk Jan nog even en kon hem bedanken voor de prachtige avond. Dat lukte bij toeval waarbij ik hem vertelde dat mijn vader er ook was. ‘Wat?’ riep Dirk Jan, ‘die heb ik al meer dan 40 jaar niet gezien!’ En hij rende naar buiten om hem de hand te schudden. Zodat de naar huis gaande mensen (het publiek) tot hun stomme verbazing de dirigent van de avond over straat zagen snellen om een oudere man heel hartelijk te begroeten. Dat was Dirk Jan ten voeten uit: spontaan, hartelijk en met een warme belangstelling voor iedereen.
In de periode ‘verliefd, verloofd, getrouwd, kinderen’ verwateren veel vriendschappen vaak een beetje. Zo ook mijn vriendschap met Dirk Jan. We hebben elkaar een aantal jaren niet gezien. Maar gelukkig zijn op een gegeven moment de banden met Marianne en Dirk Jan weer aangehaald. Hoewel we elkaar niet heel vaak zagen, zo’n 3 of 4 x per jaar, was elke ontmoeting weer bijzonder. Enkele jaren geleden verbleef ik (inmiddels weduwnaar) op een vakantieadres in het oosten van het land. Dirk Jan kreeg kwam dit op de een of andere manier te weten en hij heeft me daar spontaan een dagje opgezocht. Een dagje optrekken met Dirk Jan. Gewoon samen praten en vooral veel lachen. Iedereen die hem heeft gekend weet het dan: dat vergeet je je hele leven niet meer.
Ik zal deze geweldige en unieke vriend ontzettend gaan missen.
Hans Verduyn